Unha frase suicida: Non me gusta o fútbol

Nunca me gustou.

Se o analizas fríamente, trátase de vintedous (¿?) tíos correndo detrás dunha pelota.

Cando o digo, acostuman a dicirme que é porque "non entendes", pois será que non entendo, logo.

Non me gusta xogar ó fútbol.

Non me gusta ver un partido na televisión, póñome demasiado nerviosa e pasoo mal, por non falar dos comentaristas, que me crispan.

O único que podo encontrar minimamente interesante é ver un partidillo entre amigos (e eu non me animaría a participar).

No noso país, este deporte sempre tivo máis importancia, pode que máis aínda dende a victoria na eurocopa de fai dous anos.

Hoxe o telexornal de Telecinco dedicou todo o tempo a La Roja, o cal por unha parte me parece xenial, porque estou farta de escoitar falar de coches espetados contra muros á hora da comida. O que non me parece tan ben son os calificativos como o de heroes, cando aos verdadeiros heroes (como poden ser os soldados que regresan de traballar na guerra, ou un home que salva a unha nena de ser atropelada) apenas se lles dedican cinco minutos.

Case non vin os partidos do mundial, de feito creo que non cheguei a ver ningún enteiro. Escoito ao meu arredor frases como "Neste partido non xogaron como eles saben" ás que non respondo, porque non sei se son verdade.

Durante estes días leváronse a cabo diversos ritos... dente o Pulpo Paul ata os chamanes de Perú. ¿E que contestan os xogadores a esto? Algo sorprendentemente lóxico: "Es un pulpo".

Vamos a deixarnos de tonterías supersticiosas. O partido de hoxe non se gañará polo que diga un pulpo ou se vamos todos os españois de vermello: o partido vaise gañar se os xogadores xogan como saben xogar.

Non me gusta o fútbol, sen embargo, hoxe vou ver o partido, creo.

Porque toca. Porque non é calquer partido. Porque tampouco ía ter outra opción.

A miña porra: ESPAÑA 2 - HOLANDA 1