20 ago 2010

Catro historias e un final

Un

Ábrese o telón e Sofía por fin ve o seu público. Varios centos de pares de ollos fítana con emoción, impacientes por escoitar a súa impresionante voz.

O director da orquestra comeza a abanea-los brazos e os instrumentos liberan por fin as primeiras notas. Sofía colle aire e fai vibrar as súas cordas vogais:

Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien qu'on m'a fait, ni le mal
Tout ça m'est bien égal.

A emoción sae da súa gorxa, espallándose por todo o teatro e facendo cóxegas nos estómagos daqueles que están sentados nas butacas.

Dous

Auga. Non existe nada máis; só a auga que lle fala preto da orella. Os calos dos pés, a dor de cabeza, a avaría do coche, a vista cansa… todos desapareceron. Fóronse. Está flotando e a auga é o único que existe para el.

Tres

Dígollo ou non llo digo? Merda! Joé, se fose un pouco máis valente… pero non, son un covarde. Aínda así teño que dicirllo, teño que se valente por unha vez. Pero claro, se llo digo e sae mal, nada volverá ser coma antes. Ains…

Catro

Todos están xa no barco, rumbo dunha nova vida.

A auga inundará en poucos minutos as súas terras. Dentro de nada os seus fogares non serán máis ca fondo mariño.

Edna observa por última vez a súa casa dende a cuberta da embarcación. Non está triste, polo menos non moito. Só unha miga. Deixar a casa dóelle, pero a emoción de ir ver por fin o mundo compensa a mágoa.

—Coidado!—berra de súpeto un rapaz que andaba tamén pola cuberta.

—Que pasa?—pregunta Edna, pero xusto nese intre a pregunta vólve absurda; ela mesma pode ver a resposta.

Un golfiño xigante que dispara auga pola boca está atacando o barco. Todos corren, a pesares de que sospeitan que non servirá de nada.

E todas remataron…

…cando deixou de vir a auga quente.

19 ago 2010

Frases para a historia #1

Porque todas esas grandes frases que din grandes mentes nos momentos adecuados teñen que quedar gardadas nalgún sitio.
Aquí a primeira, unha das miñas favoritas:

Situación: durante un dictado na clase.
Protagonista: profesora e alumno.

Profesora: ... crearon a Santa Inquisición, que se encargaba de...
Alumno: ¡¡Espera, espera!! ¿¿Como se chamaba a santa??

18 ago 2010

No coche

Primeiro de nada, tedes que ver este vídeo desde o minuto 2:30 ata o 2:53 máis ou menos.


Esta é unha das escenas de cine que máis me gustan.

É rara a viaxe en familia na que non se da esta discusión polo menos dúas veces. E sempre me acordo desta escena nese momento, así que cando o conductor remata por ceder, eu fago o "aaaahh".


16 ago 2010

Mika

O sábado pasado Mika deu o seu único concerto en España no verán. O lugar escollido: Vigo.
Como regalo polos 16, leváronme a velo.

O concerto era as once da noite no auditorio de Castrelos, pero saímos da casa as nove (ou nove e media) da mañá para non pillar as horas altas do sol polo camiño. Logo de comer nun restaurante en Samil, fomos buscar algún sitio para deixar o coche cerca do auditorio. Despois, acercámonos ata o parque e fomos votar unha ollada. Serían aproximadamente as catro da tarde e xa había xente facendo cola, ademáis dos que xa foran coller sitio nas gradas (onde era gratis).


Aquí unha foto do auditorio as catro:

Aburridos de mirar como recollían pedras, fomos tomar algo e a dar un paseo polos arredores.
As sete, puxémonos á cola e de ao cabo dun tempo, cerca das portas empezouse a armar alboroto: ¡a nai de Mika estaba buscando algúns rapaces para que saíran a bailar con el! Eu levantei a man e nai miroume dudosa, pero despois dixo que non ca man (>.<).
Seguimos facendo cola ata as nove, cando abriron as portas e puidemos entrar e coller primeira fila :p.
Estábamos sacando fotos e intentando pasar o tempo cando unha amiga dixo "mira, mira, está aí a nai de Mika". E volvemos intentar chamar a súa atención saudando e levantando as man. Ela dixo "someone to Lollipop?" (ou algo polo estilo), e no instante en que eu tardei en asimilar o que dixera, a miña amiga (se se lle pode chamar assiii ¬¬...) pasou correndo polo meu lado e marchou con ela. Total, que quedei sen poder ir bailar...

As once e cinco pasadas comezou o concerto con "Relax, take it easy" e seguiu ata case a unha da mañá. Saltos, colorido, algunha anécdota curiosa, interpretación e moitos moitos berros coreando as cancións.
Velaquí o auditorio durante o concerto (as luceciñas que vedes espalladas pola foto son móbiles, durante a canción de Happy Ending) :


Mika falou (ou intentouno) en español durante todo o concerto, bravo por el, demostrou un directo magnífico e un carácter tolo e divertido. Aquí deixo os vídeos (gravados por min) dalgunhas das cancións:

O concerto empeza con "Relax, Take It Easy"


Despois tócalle o turno a Big Girl (You Are Beautiful)


En este canta Rain e Blame It On The Girls, no que tamén participa o público e inclúe un semi-streaptease


Happy Ending. Todo o público cas mans en alto e con móbiles en alto. Fermoso.


O final de Love Today e We Are Golden


Fixen cinco vídeos máis, clicade sobre o nome para velos:
Love Today (a primeira parte)
Blue Eyes (unha parte)
Lollipop, co que cerra o concerto, aínda que despois fai un bis de Relax, Take It Easy.

Tras máis de sete horas de pé, o único no que pensaba era no subidón que tiña, no que me doía a garganta e en que "guá... pero... ¡se pasou de verdade!".

10 ago 2010

16

Hai dezaséis anos, tal día coma hoxe á hora aproximada da publicación desta entrada, viña ao mundo o 50% do blog: María.
Hai xusto un ano, supoño que tamén a estas horas (en verán o meu cerebro funciona mellor pasada a medianoite), eu atopábame fronte ao ordenador dándolle os últimos retoques ao texto que ía utilizar para desexarlle un feliz decimoquinto aniversario. Se non nos tivesemos cargado as entradas anteriores ao Renacemento cando sucedeu a Revolución ocular, enlazaríavos con aquela extensa felicitación. Non pode ser, así que decidín pegala aquí:

Hoxe cúmprense quince anos dende o día no que María deixou claro que quería ser unha adiantada ó seu tempo tomando a decisión de vir ó mundo despois de só sete meses de xestación. Seguramente estaba cansa da súa monótona vida de feto —buceo, turismo uterino, alimentación umbilical e pouco máis—, así que pensou “Vou saír. Total, por dous mesiños de nada…” e botou fóra sen estar biolóxicamente preparada para facelo. Lamentablemente este adianto case lle custa a vida.
“Era nova e inconsciente.” afirma María cun brillo nostálxico nos ollos cando se lle pregunta pola decisión que estivo a piques de devolvela ó limbo. “Tiña présa por saír e non me parei a medir as posibles consecuencias. Cando só levas uns meses sendo pluricelular tés outro concepto do paso do tempo.” aclara.
Pero empezar no mundo con mal pé non lle impediu levar unha vida normal. Nestas liñas fago un repaso á súa vida en tres apartados dende o meu punto de vista, que é de todo menos obxectivo.
ONTE:
Ós tres anos comezou a ir á escola e, se ben non dominaba moito iso de “pintar sen saírse”, dende o primeiro día mostrou unha abraiante habilidade á hora de facer albóndegas de area. Claro que María non era só coñecida polas súas albóndegas: tamén estaban os vídeos deEl nuevo mundo de los gnomos, que levaba á clase a miúdo e que viamos todos sentados coma indios diante daquela tele que tiña un cu que metía medo.
Os dichosos gnomos causábannos unha gran impresión, así que rematamos criando o verme do ecoloxismo nos nosos cerebros. Seguramente foi isto —outra explicación non vexo— o que nos levou a María e a min a colaborar cóbado con cóbado salvando paxaros mortos, tratando de criar xoaniñas en botes de Lacasitos e impedindo que un desalmado chamado Chirstopher asasinase cun pau de Chupa Chups unha miñoca.
A ecoloxía uníanos, pero non todo eran flores entre nós. Nunha ocasión estabamos pintando un Bambi na clase. Eu quería facelo o mellor posible porque Bambi era un dos meus contos preferidos, así que movía a pintura despaciño e con coidado de non saírme. Volvinme cara o lado para ver que tal o estaba facendo María e comprobei con horror que, en lugar de pintar como había que pintar, ela estáballe facendo garabatos ó pobriño cervo. Eu collín e díxenlle “María, así non se pinta” e acto seguido mostreille como había que facer pintándolle no seu debuxo. Ela contestou cun berro seguido dun “Ahora te voy a pintar yo en el tuyo” e duns garabatos cargados de mala uva que chafaron o meu Bambi. Aínda non lle perdoei.
O tempo pasou e a Educación Infantil quedou atrás, con todo o bo e todo o malo. María seguiu centrada nas súas series de televisión favoritas e seguiu demostrando que ser cabezona ten unha parte mala e unha parte razoablemente boa. Anécdotas da época? Soubo que a súa vesícula non funcionaba e que terían que sacarlla —isto ten unha historia digna de ser contada, pero mellor que a relate a protagonista—, elixiu a frauta traveseira como instrumento, aprendeu a nadar e a montar en bici, decidiu que quería ser xornalista, fíxose fan de LOVG, cambiou de casa sen cambiar de domicilio, descubriu a literatura fantástica, etc, etc, etc.
HOXE:
Que que fai María hoxe por hoxe? Pois sofre algunhas febres contaxiadas por min, como o potterismo ou o recente papatopismo. Pasa as horas de mal humor poñendo a caldo persoas que non lle caen moi ben para logo semiarrepentirse, e as de euforia enchendo unha carpeta que ten no escritorio do seu ordenador baixo o título de “Proxectos”. Ten un amor platónico que, para a súa desgraza, non existe. Pasa parte do seu tempo lendo e criticando/alabando o que le, así como buceando pola rede na procura de cousas interesantes. E outra parte do tempo invírtea en debater con todo aquel que se preste.
MAÑÁ:
Todo parece indicar que o futuro de María pasa por baleirar esa carpeta titulada “Proxectos”. Alí dentro hai máis paxaros ca no Avifauna de Outeiro de Rei. Viaxes, vocación fixa, un documental por rodar, dominio do esquí… O tempo falará.
A min só me queda dicir: Felices 15 e que sigas enchendo e baleirando a túa carpeta! Espero poder botar unha man…

Perfectamente podería cambiar ese "15" por un "16" e santas pascuas, pero non podo facelo porque a) daríalles a razón a aqueles que din que son crutre, b) sucumbiría unha vez máis ao poder da miña propia vagancia.
Felices 16, María. Creo recordar que non hai moito dixeches que o día do cumple non ten máis importancia, douche a razón. Pero teño claro que é un día que se presta moito á reflexión sobre todo o que pasou e o que pasará, e sei case con certeza que hoxe non vas poder evitar darlle voltas á cabeza.
Por se as voltas te marean, déixoche unha canción que me anima a pensar en todo o bo que me pasou, coa esperanza de que che produza a ti as mesmas sensacións.
E por se a canción non é quen de frea-lo mareo, aquí quedan unhas palabras que, malia non ser nada do outro mundo, poderían funcionar:

Aumentan as candeas, o tempo segue correndo e o camiño comeza a bifurcarse. Dá medo, si, pero dun xeito ou doutro sempre somos capaces de pasalo ben e de aprender moito, conseguindo que cada ano que pasa a colección das cousas boas sexa máis completa.

7 ago 2010

Misterio!

Tratando de aproveitar ao máximo o delicioso iogur de macedonia que estaba tomando como sobresmesa reparei nisto:



Por se non o ledes:

Fecha de caducidad: ver tapa
Prazo de validade: ver tampa
Sello de salubridad: ver fondo
Selo de salubridade: ver fondo
Conservar en frío: entre 1 y 8 ºC
Conservar no frío: entre 0 e 6 ºC


Alguén propón algunha explicación lóxica?

5 ago 2010

¡¡Felices 13, Eva!!

Benvida ó maravilloso mundo deso chamado "adolescencia".
Non esperes que che indique o camiño, telo que atopar ti mesma.

Brindo por todo o que che queda por ver no traxecto.

¡Saúde!