28 dic 2010

Outra frase

L: Axúdasme a buscar a consola?
Eu: Onde está?

15 dic 2010

Dez cousas que me encantan

Non hai moito publiquei unha lista de tres cousas que me molestan especialmente. Hoxe vou facer o contrario: unha lista de cousas que me encantan. Desta volta poño dez puntos, que sempre mola máis falar (escribir neste caso) do que a unha lle gusta.

1. O queixo con marmelo (tamén chamado marmelo con queixo).  
2. Imitar á xente, aínda que son consciente de que non domino a arte.
3. Que o espertador soe en sábado. Apagalo e seguir durmindo é unha experiencia do máis gratificante.
4. Que alguén se ría pola miña culpa.
6. Inventar sobre a marcha unha PISE (palabra inexistente de significado evidente). 
7. Ter vacacións en inverno.
9. As fotos antigas.
10. Os ukeleles e os acordeóns.

9 dic 2010

El Internado

Vale, chega con dous meses de retraso, pero chega: a requeteprometida entrada sobre El Internado.

71 capítulos.
7 temporadas.
3 anos e medio de duración.
Para aqueles que non coñezan a serie, que se salten esta ent
rada, porque non se van enterar de nada. Se queredes, podedes ver (ou volver a ver) a serie aquí (viiiva a publi gratis!!); ánimo! tedes por diante unhas 89 horas de serie!

Recórdome vendo os inicios da serie, morta de medo, e penso: "era unha anana", pero engánome, probablemente a día de hoxe seguiría necesitando a miña nai na habitación para vela. Aínda antonte, cando ía de camiño á casa (para chegar hai que pasar por un camiño que ó lado esquerdo ten un campo rodeado de árbores), pensei no medo que me daba imaxinar que de entre as árbores podía saltar o gnomo e, ante esa visión, acelerei o paso.
Nos seus inicios, ninguén pode negar que El Internado rompeu moldes e foi pioneiro nun xénero moi pouco tratado no país: mutacións, nenos secuestrados, luces estranas (respecto a esto, non podo deixar de contar que, cada vez que nunha habitación escura se encende unha luz, ou cando alguén encende unha lanterna ou en calquera situación de socato xorde algún tipo de iluminación, sempre, SEMPRE, hai alguén que di "Primero fue la luz..." e alguén que remata "...y después empezaron los crímenes"), sucesos inexplicables... Situacións que conseguían poñer os pelos de punta.
O remate da primera parte foi un dos máis impactantes, tal vez porque aínda non estabamos acostumbrados ó suspense constante da Laguna Negra. Co tempo, aprenderíamos (ou non...) a quedarnos co corazón nun puño.

De toda a serie, recordo con especial medo o Gnomo e ó Roque-fantasma.
Nun principio, non me gustou a idea do virus que os contaxia a todos, sobretodo tendo en conta que estabamos en plena crise da Gripe A, pero, fora ou non unha improvisación dos guionistas, finalmente conseguiu convencerme.
Cunha lentitude desquiciante, foron pasando os capítulos, morrendo e aparecendo personaxes, creando un xogo (Aquel de ¿Dónde está Yago?, que nos tivo a miña irmá a máis a min enganchadas toda a temporada, o final foi XENIAL, foi como unha gran alianza entre fans de toda España) descubrindo novas tramas e rematando as tempadas máis e menos fortes ata chegar ao 21 de xulio, cando cunha promo sen nada de especial, me quedei expectante, á espera de que chegara setembro para saber quen chega ó final".
Durante os días anteriores ó remate da serie, estiven bastante volcada co tema: videoencontros, páxinas webs, quijnielas... Ata que unhas horas antes do comezo do capítulo 71, lin por error na Wikipedia algo como "El virus se propaga y mueren casi todos. Al final, se muestra un cinco años después en el que salen los pocos supervivientes". E creíno, non completamente, pero case. Polo que foi un alivio comprobar que a cousa era ben distinta. Á persoa que colgou eso, solo lle digo unha cousa: ocioso/a!
Quedei bastante satisfeita co final, pode que a miña ansia de sangue non quedara satisfeita, pero... é máis bonito así (^^).

Recordo con especial cariño o remate da cuarta temporada, que vimos todos xuntos nun hotel en Andorra, o 15 de xaneiro de 2008. Foi unha anéctoda máis da nosa viaxe á neve.
Como anéctoda, déixovos a foto da quiniela que fixemos uns cantos sobre as mortes da Laguna Negra... que... agora que o penso ¡¡non comprobamos quen acertara máis!!
Gustara máis ou menos, tivera máis ou menos importancia, é difícil atopar a algún rapaz ou rapaza da nosa idade que non vira, polo menos, algún capítulo.
¿Podemos dicir entón que El Internado é o Verano Azul da nosa xeración?

E esto é todo. Teño que admitir que non era esto o que quería escribir cando pensei nesta entrada, nin de lexos. Pero é o que hai... sei que o podería facer moito mellor, pero teño a serie xa algo difuminada. Puff... será mellor que lle de xa a "PUBLICAR ENTRADA", antes de que me arrepinta....


Pdta.: ¡E a min pareceume ben a morte de Carol!

7 dic 2010

Un peu de vin

O aburrimento fai cousas incribles, como conseguir que collas un libro de texto sen ter necesidade. Andaba eu ociosamente dándolle voltas ao meu C'est la vie ! 1 cando atopei isto:


Curioso xeito de exemplificar os adverbes de quantité.