Outra frase

L: Axúdasme a buscar a consola?

Eu: Onde está?

Dez cousas que me encantan

Non hai moito publiquei unha lista de tres cousas que me molestan especialmente. Hoxe vou facer o contrario: unha lista de cousas que me encantan. Desta volta poño dez puntos, que sempre mola máis falar (escribir neste caso) do que a unha lle gusta.

1. O queixo con marmelo (tamén chamado marmelo con queixo).  

2. Imitar á xente, aínda que son consciente de que non domino a arte.

3. Que o espertador soe en sábado. Apagalo e seguir durmindo é unha experiencia do máis gratificante.

4. Que alguén se ría pola miña culpa.

5. Esta canción. 

6. Inventar sobre a marcha unha PISE (palabra inexistente de significado evidente). 

7. Ter vacacións en inverno.

9. As fotos antigas.

10. Os ukeleles e os acordeóns.

El Internado

Vale, chega con dous meses de retraso, pero chega: a requeteprometida entrada sobre El Internado.

71 capítulos.

7 temporadas.

3 anos e medio de duración.

Para aqueles que non coñezan a serie, que se salten esta ent

rada, porque non se van enterar de nada. Se queredes, podedes ver (ou volver a ver) a serie aquí (viiiva a publi gratis!!); ánimo! tedes por diante unhas 89 horas de serie!

Recórdome vendo os inicios da serie, morta de medo, e penso: "era unha anana", pero engánome, probablemente a día de hoxe seguiría necesitando a miña nai na habitación para vela. Aínda antonte, cando ía de camiño á casa (para chegar hai que pasar por un camiño que ó lado esquerdo ten un campo rodeado de árbores), pensei no medo que me daba imaxinar que de entre as árbores podía saltar o gnomo e, ante esa visión, acelerei o paso.

Nos seus inicios, ninguén pode negar que El Internado rompeu moldes e foi pioneiro nun xénero moi pouco tratado no país: mutacións, nenos secuestrados, luces estranas (respecto a esto, non podo deixar de contar que, cada vez que nunha habitación escura se encende unha luz, ou cando alguén encende unha lanterna ou en calquera situación de socato xorde algún tipo de iluminación, sempre, SEMPRE, hai alguén que di "Primero fue la luz..." e alguén que remata "...y después empezaron los crímenes"), sucesos inexplicables... Situacións que conseguían poñer os pelos de punta.

O remate da primera parte foi un dos máis impactantes, tal vez porque aínda non estabamos acostumbrados ó suspense constante da Laguna Negra. Co tempo, aprenderíamos (ou non...) a quedarnos co corazón nun puño.

De toda a serie, recordo con especial medo o Gnomo e ó Roque-fantasma.

Nun principio, non me gustou a idea do virus que os contaxia a todos, sobretodo tendo en conta que estabamos en plena crise da Gripe A, pero, fora ou non unha improvisación dos guionistas, finalmente conseguiu convencerme.

Cunha lentitude desquiciante, foron pasando os capítulos, morrendo e aparecendo personaxes, creando un xogo (Aquel de ¿Dónde está Yago?, que nos tivo a miña irmá a máis a min enganchadas toda a temporada, o final foi XENIAL, foi como unha gran alianza entre fans de toda España) descubrindo novas tramas e rematando as tempadas máis e menos fortes ata chegar ao 21 de xulio, cando cunha promo sen nada de especial, me quedei expectante, á espera de que chegara setembro para saber quen chega ó final".

Durante os días anteriores ó remate da serie, estiven bastante volcada co tema: videoencontros, páxinas webs, quijnielas... Ata que unhas horas antes do comezo do capítulo 71, lin por error na Wikipedia algo como "El virus se propaga y mueren casi todos. Al final, se muestra un cinco años después en el que salen los pocos supervivientes". E creíno, non completamente, pero case. Polo que foi un alivio comprobar que a cousa era ben distinta. Á persoa que colgou eso, solo lle digo unha cousa: ocioso/a!

Quedei bastante satisfeita co final, pode que a miña ansia de sangue non quedara satisfeita, pero... é máis bonito así (^^).

Recordo con especial cariño o remate da cuarta temporada, que vimos todos xuntos nun hotel en Andorra, o 15 de xaneiro de 2008. Foi unha anéctoda máis da nosa viaxe á neve.

Como anéctoda, déixovos a foto da quiniela que fixemos uns cantos sobre as mortes da Laguna Negra... que... agora que o penso ¡¡non comprobamos quen acertara máis!!

Gustara máis ou menos, tivera máis ou menos importancia, é difícil atopar a algún rapaz ou rapaza da nosa idade que non vira, polo menos, algún capítulo.

¿Podemos dicir entón que El Internado é o Verano Azul da nosa xeración?

E esto é todo. Teño que admitir que non era esto o que quería escribir cando pensei nesta entrada, nin de lexos. Pero é o que hai... sei que o podería facer moito mellor, pero teño a serie xa algo difuminada. Puff... será mellor que lle de xa a "PUBLICAR ENTRADA", antes de que me arrepinta....

Pdta.: ¡E a min pareceume ben a morte de Carol!

Un peu de vin

O aburrimento fai cousas incribles, como conseguir que collas un libro de texto sen ter necesidade. Andaba eu ociosamente dándolle voltas ao meu C'est la vie ! 1 cando atopei isto:

Curioso xeito de exemplificar os adverbes de quantité.

Contra o estrés

Cada quen loita contra o estrés como pode. Eu fágoo a golpe de Mp4 (ou de Spotify). Non podería sobrevivir a semanas como a que teño por diante sen música.
Como curiosidade e para que o blog non entre en estado de coma, deixo unha mostra das cancións que me están acompañando e relaxando estes días:

El bosque - Nadadora

Bombay - El Guincho



Fire scape - Fanfarlo



Toda esa enerxía escura - Fanny + Alexander



La plage - Benjamin Biolay et Chiara Mastroianni

Os meus "máis visitados"

Agora mesmo, mentres remataba a merenda, dinlle A unha tecla E na barra de google chrome saltoume unha dirección determinada, borrei, cambiei de tecla, e saltou outra. Obviamente, eso non é ningunha novedade, pero eu, pobre aburrida, empecei a mirar tecla por tecla, por eso de "a ver que sae...":

¿Queres coñecerme un pouco máis? Esta é unha boa forma:

A- Asco de vida

B- Bloghogwarts

C- Crónicas Salemitas

D- Digalego (unha das que máis me sorprendeu)

E-El Templo de las Mil Puertas

F- Facebook (tamén me sorpredeum bastante, a verdade...)

G- Gnula (son máis pirata do que me pensaba...)

H- Hasta la Última Página

I- Rincón Bibliófilo

J- Javier Ruescas (alucino)

K- non da resultados

L- Laura Gallego

M- Mi pantalla, tu pantalla

N- non da resultados

Ñ- non da resultados

O- Ollos de Cores

P- Películas Yonkis (estou moi arrepentida, prometo non volver facelo...)

Q- non da resultados

R- Revista Aquí e Agora

S- Series Yonkis (... :S)

T- Tuenti

U- Un gato en una caja

V- non da resultados

W- Wikipedia

X- non da resultados

Y- Youtube

Z- non da resultados

Fin da entrada. kSS. Establecerei contacto de novo cando os exames estén liquidados. kSSS. Corto e cambio. kSSS.

Mollarse

O Goberno prefire non mollarse co asunto do Sáhara Occidental. Parécelle máis importante segir levándose ben con Mohamed VI ca condenar abertamente o ataque ao campamento de Agdaym Izik.

Haberá quen defenda o argumento dado por Trinidad Jiménez ("para condenar habería que ter un coñecemento completo de cales foron os feitos"), e probablemente non lle falte razón. A esaxerada variación dos datos de vítimas segundo a fonte é como para pararse a pensar, mais acontece unha cousa: Marrocos non quere que xornalistas estranxeiros conten o que está pasando no Aaiún ocupado. Pode que o Polisario estea inchando os datos, si, pero se dende Marrocos se intentan frear as informacións é por algo.

Haberá quen diga que é perfectamente comprensible que o Goberno queira manterse seco, que enfriar as relacións con Marrocos sería un contratempo, e seguramente tampouco lle falte razón. Pero co conto de non se mollar hai preto de trescentas mil persoas que levan máis de trinta anos vivindo en campamentos provisionais no medio do deserto, nun lugar onde ninguén escollería vivir. Miles de nenos que nunca viron o seu país, miles de vellos que morrerán sen volvelo ver.

Con este panorama a situación non vai cambiar nunca. Para vencer as inxustizas hai que mollarse, non queda outra. Hai que arriscarse a saltar á auga e logo, con sorte, xa nos deixarán unha toalla.

Tres cousas que odio

1. Os yavoys dos móbiles.
2. As risas enlatadas.
3. Ver palabras esdrúxulas sen acentuar.

Parecerá unha tontería, pero de veras que me acabo de quedar moi agusto.

O Trivial

Hoxe botei unha partida de Trivial e... gañei! Había anos (e non esaxero) que non xogaba, e xa me esquecera do moito que pode molar ese xogo. Tensión, prenguntas, emoción, respostas, quesitos e frases do tipo de "incult@, iso sábeo todo o mundo!". Vamos, que poucas cousas superan unha partidiña nunha tarde de frío en boa compañía.

Claro que o mellor do Trivial son as preguntas trampa. Hoxe a min tocoume responder á seguinte:

¿Cuál es el instrumento de la orquesta que, según su nombre, más cuesta tocar?

Quedeime de pedra pómez. Non se me ocorreu nada e perdín a oportunidade de conseguir un quesito. A resposta era:

El contrabajo.

Se mo chegan a contar como chiste, probablemente me parecería malísimo, pero nese contexto fíxome unha graza tremenda. Trivial facendo un chiste! A propia situación é do máis chistosa.

E a falta de algo interesante que contar, deixo un monólogo do gran Joaquín Reyes relacionado co tema que sempre me fai soltar unhas cantas gargalladas:

Anécdota xogarina 2

Exercicio na clase de galego consistente en explicar a diferencia de significado entre bola e bóla.

-María, que leva a bola? Levadura, sal...-preguntou Eugenio.

-... fariña... para que o queres saber?-dixo ela.

-Para facer o exercicio!

Adeus, Ran

-Por favor, por favor, Ran... – suplicaban os rapaces, case chorando – … non marches, non…

-Veña, tranquilos todos. Non vos preocupedes, ¡se nuns meses volveremos estar xuntos! – intentaba animalos.

-Mentira… queda moito… ¡nove meses son demasiado tempo! – Insistía Lucía – Eu non quero que marches nunca.

- Mira, prometémosche que lavaremos os dentes todos os días, e repasaremos a táboa de multiplicar e comeremos todo o que haxa no prato. ¡Faremos caso de todo o que digan os papás! – intentou Ramón.

-Non pode ser. – cortou Ran – estanme esperando noutros sitios, non lles podo fallar.

-Pero… pero… - hipou un – pero … ¿Por que?

-Xa volo expliquei: son cousas do traballo. Ademais, non sei por que vos poñedes tan tristóns, ¡se en canto eu marche, virá Toño!

Ese comentario pareceu entristecer aínda máis aos rapaces, que a miraron cos ollos brillantes.

-Xa teño que marchar, o voo sae as 5:08. – anunciou – Portádevos ben mentres eu non estea, ¿dacordo? Xa veredes que ben o ides pasar con Toño, Erno e Vera.

Lucía sorbeu os mocos e dixo con voz tomada:

-¿Prometes que vas volver?

-Que si homiño, o 21 de xuño estarei aquí. Palabra. – dedicoulles un último sorriso entrou na porta de embarque.

E o verán marchou.

Cando o reloxo marchou as 5:09, ante os rapaces apareceu un home grande e de aspecto afable.

-Boas, son Toño.-presentouse o outono.

_____________________________________________________________________

Levo pensando esta entrada desde principios de agosto, por unhas cousas e outras, non me puxen con ela ata o de agora.

Rematou o verán. Rematou a troula, as tardes sen facer nada e o erguerse ás doce da mañá.

Destes tres meses quédome co aniversario, as tardes polo chanto e o malecón, os partidillos de fútbol nas que me metían tres ou catro goles mínimos, o concerto de Mika, as aceñas 2.0 e si, tamén cos ratos falando polo chat, aínda que só fora para dicir "abúrrome".

A canción que me soa na cabeza ao pensar no verán 10, é Lollipop e, como non, Os Piratas (... non gostamooos, dos mascatooos, pooorque baixan das alturas...).

O libro do verán é A praia dos afogados, de Domingo Villar.

O lugar... mm... Sarria/Vilasante/Castrelos.

A frase, "yo no soy marineerooo, soy un delfín!!!".

E o momento non entra neses tres meses, así que... deixoo o oco: _____.

Empezo o curso algo angustiada e cun baixón que, sorprendentemente, a medida que avanzan as clases, vai diminuindo.

Teño moitas cousas por facer nestes nove meses, o principal é non baixar as notas, tamén espero continuar ca revista (estreamos blog! pasádevos!!!) e poder ir visitar Andorra unha vez máis (profes! Eso depende de vós!!).

Pero tamén teño ganas de disfrutar o curso, de pasalo ben e de aproveitar o tempo.

¿Un propósito? - Estudar ó día.

En nove meses (270 días, en realidade), veremos en que quedou a cousa.

Pero non creo que faga falta esperar tanto se queredes saber máis das nosas andanzas polo Xograr. Decidimos contar no blog unha anécdota/frase diaria que marcara o noso día no instituto. A de hoxe, escollida por Sandra, é a seguinte:

-¿Onde está Eugenia?

-Cambiouse para música.

-¿Como o sabes?

-Non o sei, pero cruceime con ela e ía cunha flauta...

(os nomes empregados nas frases non serán os verdadeiros, por motivos obvios)

Todo por hoxe, ata loghiño!

Frases para a historia #2

A ver... collo a libreta...

ábroa e... ¿que lle fago?

Hipo de animais

O meu caderno de deberes de segundo de primaria era un dos obxectos que máis odiaba neste mundo. Era horrible ter que collelo cada tarde e poñerme a facer aqueles aburridos exercicios (xeralmente copiados ou series de números) que me roubaban marabillosos minutos de xogo.

Afortunadamente, de cando en vez, a profe mandávanos escribir un conto. Aquilo si que me gustaba, e moito. Facía os deberes con ilusión nesas tardes ocasionais, como a de aquel catro de maio na que escribín isto:

Non había moito que fixera os oito anos. Hoxe, con outros tantos enriba, léome e sorpréndome. O conto paréceme supermolón (faltas e demais a parte) e realmente orixinal. Á profe tamén llo parecía. Alguén opina o contrario?

Homesick

A banda sonora perfecta para os días de morriña (homesick). No meu caso, para os días coma hoxe:

Homesick - Kings of Covenience

Catro historias e un final

Un

Ábrese o telón e Sofía por fin ve o seu público. Varios centos de pares de ollos fítana con emoción, impacientes por escoitar a súa impresionante voz.

O director da orquestra comeza a abanea-los brazos e os instrumentos liberan por fin as primeiras notas. Sofía colle aire e fai vibrar as súas cordas vogais:

Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien qu'on m'a fait, ni le mal
Tout ça m'est bien égal.

A emoción sae da súa gorxa, espallándose por todo o teatro e facendo cóxegas nos estómagos daqueles que están sentados nas butacas.

Dous

Auga. Non existe nada máis; só a auga que lle fala preto da orella. Os calos dos pés, a dor de cabeza, a avaría do coche, a vista cansa… todos desapareceron. Fóronse. Está flotando e a auga é o único que existe para el.

Tres

Dígollo ou non llo digo? Merda! Joé, se fose un pouco máis valente… pero non, son un covarde. Aínda así teño que dicirllo, teño que se valente por unha vez. Pero claro, se llo digo e sae mal, nada volverá ser coma antes. Ains…

Catro

Todos están xa no barco, rumbo dunha nova vida.

A auga inundará en poucos minutos as súas terras. Dentro de nada os seus fogares non serán máis ca fondo mariño.

Edna observa por última vez a súa casa dende a cuberta da embarcación. Non está triste, polo menos non moito. Só unha miga. Deixar a casa dóelle, pero a emoción de ir ver por fin o mundo compensa a mágoa.

—Coidado!—berra de súpeto un rapaz que andaba tamén pola cuberta.

—Que pasa?—pregunta Edna, pero xusto nese intre a pregunta vólve absurda; ela mesma pode ver a resposta.

Un golfiño xigante que dispara auga pola boca está atacando o barco. Todos corren, a pesares de que sospeitan que non servirá de nada.

E todas remataron…

…cando deixou de vir a auga quente.

Frases para a historia #1

Porque todas esas grandes frases que din grandes mentes nos momentos adecuados teñen que quedar gardadas nalgún sitio.

Aquí a primeira, unha das miñas favoritas:

Situación: durante un dictado na clase.

Protagonista: profesora e alumno.

Profesora: ... crearon a Santa Inquisición, que se encargaba de...

Alumno: ¡¡Espera, espera!! ¿¿Como se chamaba a santa??

No coche

Primeiro de nada, tedes que ver este vídeo desde o minuto 2:30 ata o 2:53 máis ou menos.

Esta é unha das escenas de cine que máis me gustan.

É rara a viaxe en familia na que non se da esta discusión polo menos dúas veces. E sempre me acordo desta escena nese momento, así que cando o conductor remata por ceder, eu fago o "aaaahh".

Mika

O sábado pasado Mika deu o seu único concerto en España no verán. O lugar escollido: Vigo.

Como regalo polos 16, leváronme a velo.

O concerto era as once da noite no auditorio de Castrelos, pero saímos da casa as nove (ou nove e media) da mañá para non pillar as horas altas do sol polo camiño. Logo de comer nun restaurante en Samil, fomos buscar algún sitio para deixar o coche cerca do auditorio. Despois, acercámonos ata o parque e fomos votar unha ollada. Serían aproximadamente as catro da tarde e xa había xente facendo cola, ademáis dos que xa foran coller sitio nas gradas (onde era gratis).

Aquí unha foto do auditorio as catro:

Aburridos de mirar como recollían pedras, fomos tomar algo e a dar un paseo polos arredores.

As sete, puxémonos á cola e de ao cabo dun tempo, cerca das portas empezouse a armar alboroto: ¡a nai de Mika estaba buscando algúns rapaces para que saíran a bailar con el! Eu levantei a man e nai miroume dudosa, pero despois dixo que non ca man (>.<).

Seguimos facendo cola ata as nove, cando abriron as portas e puidemos entrar e coller primeira fila :p.

Estábamos sacando fotos e intentando pasar o tempo cando unha amiga dixo "mira, mira, está aí a nai de Mika". E volvemos intentar chamar a súa atención saudando e levantando as man. Ela dixo "someone to Lollipop?" (ou algo polo estilo), e no instante en que eu tardei en asimilar o que dixera, a miña amiga (se se lle pode chamar assiii ¬¬...) pasou correndo polo meu lado e marchou con ela. Total, que quedei sen poder ir bailar...

As once e cinco pasadas comezou o concerto con "Relax, take it easy" e seguiu ata case a unha da mañá. Saltos, colorido, algunha anécdota curiosa, interpretación e moitos moitos berros coreando as cancións.

Velaquí o auditorio durante o concerto (as luceciñas que vedes espalladas pola foto son móbiles, durante a canción de Happy Ending) :

Mika falou (ou intentouno) en español durante todo o concerto, bravo por el, demostrou un directo magnífico e un carácter tolo e divertido. Aquí deixo os vídeos (gravados por min) dalgunhas das cancións:

O concerto empeza con "Relax, Take It Easy"

Despois tócalle o turno a Big Girl (You Are Beautiful)

En este canta Rain e Blame It On The Girls, no que tamén participa o público e inclúe un semi-streaptease

Happy Ending. Todo o público cas mans en alto e con móbiles en alto. Fermoso.

O final de Love Today e We Are Golden

Fixen cinco vídeos máis, clicade sobre o nome para velos:

Love Today (a primeira parte)

Grace Kelly

Kick-Ass

Blue Eyes (unha parte)

Lollipop, co que cerra o concerto, aínda que despois fai un bis de Relax, Take It Easy.

Tras máis de sete horas de pé, o único no que pensaba era no subidón que tiña, no que me doía a garganta e en que "guá... pero... ¡se pasou de verdade!".

16

Hai dezaséis anos, tal día coma hoxe á hora aproximada da publicación desta entrada, viña ao mundo o 50% do blog: María.

Hai xusto un ano, supoño que tamén a estas horas (en verán o meu cerebro funciona mellor pasada a medianoite), eu atopábame fronte ao ordenador dándolle os últimos retoques ao texto que ía utilizar para desexarlle un feliz decimoquinto aniversario. Se non nos tivesemos cargado as entradas anteriores ao Renacemento cando sucedeu a Revolución ocular, enlazaríavos con aquela extensa felicitación. Non pode ser, así que decidín pegala aquí:

Hoxe cúmprense quince anos dende o día no que María deixou claro que quería ser unha adiantada ó seu tempo tomando a decisión de vir ó mundo despois de só sete meses de xestación. Seguramente estaba cansa da súa monótona vida de feto —buceo, turismo uterino, alimentación umbilical e pouco máis—, así que pensou “Vou saír. Total, por dous mesiños de nada…” e botou fóra sen estar biolóxicamente preparada para facelo. Lamentablemente este adianto case lle custa a vida.

“Era nova e inconsciente.” afirma María cun brillo nostálxico nos ollos cando se lle pregunta pola decisión que estivo a piques de devolvela ó limbo. “Tiña présa por saír e non me parei a medir as posibles consecuencias. Cando só levas uns meses sendo pluricelular tés outro concepto do paso do tempo.” aclara.

Pero empezar no mundo con mal pé non lle impediu levar unha vida normal. Nestas liñas fago un repaso á súa vida en tres apartados dende o meu punto de vista, que é de todo menos obxectivo.

ONTE:

Ós tres anos comezou a ir á escola e, se ben non dominaba moito iso de “pintar sen saírse”, dende o primeiro día mostrou unha abraiante habilidade á hora de facer albóndegas de area. Claro que María non era só coñecida polas súas albóndegas: tamén estaban os vídeos deEl nuevo mundo de los gnomos, que levaba á clase a miúdo e que viamos todos sentados coma indios diante daquela tele que tiña un cu que metía medo.

Os dichosos gnomos causábannos unha gran impresión, así que rematamos criando o verme do ecoloxismo nos nosos cerebros. Seguramente foi isto —outra explicación non vexo— o que nos levou a María e a min a colaborar cóbado con cóbado salvando paxaros mortos, tratando de criar xoaniñas en botes de Lacasitos e impedindo que un desalmado chamado Chirstopher asasinase cun pau de Chupa Chups unha miñoca.

A ecoloxía uníanos, pero non todo eran flores entre nós. Nunha ocasión estabamos pintando un Bambi na clase. Eu quería facelo o mellor posible porque Bambi era un dos meus contos preferidos, así que movía a pintura despaciño e con coidado de non saírme. Volvinme cara o lado para ver que tal o estaba facendo María e comprobei con horror que, en lugar de pintar como había que pintar, ela estáballe facendo garabatos ó pobriño cervo. Eu collín e díxenlle “María, así non se pinta” e acto seguido mostreille como había que facer pintándolle no seu debuxo. Ela contestou cun berro seguido dun “Ahora te voy a pintar yo en el tuyo” e duns garabatos cargados de mala uva que chafaron o meu Bambi. Aínda non lle perdoei.

O tempo pasou e a Educación Infantil quedou atrás, con todo o bo e todo o malo. María seguiu centrada nas súas series de televisión favoritas e seguiu demostrando que ser cabezona ten unha parte mala e unha parte razoablemente boa. Anécdotas da época? Soubo que a súa vesícula non funcionaba e que terían que sacarlla —isto ten unha historia digna de ser contada, pero mellor que a relate a protagonista—, elixiu a frauta traveseira como instrumento, aprendeu a nadar e a montar en bici, decidiu que quería ser xornalista, fíxose fan de LOVG, cambiou de casa sen cambiar de domicilio, descubriu a literatura fantástica, etc, etc, etc.

HOXE:

Que que fai María hoxe por hoxe? Pois sofre algunhas febres contaxiadas por min, como o potterismo ou o recente papatopismo. Pasa as horas de mal humor poñendo a caldo persoas que non lle caen moi ben para logo semiarrepentirse, e as de euforia enchendo unha carpeta que ten no escritorio do seu ordenador baixo o título de “Proxectos”. Ten un amor platónico que, para a súa desgraza, non existe. Pasa parte do seu tempo lendo e criticando/alabando o que le, así como buceando pola rede na procura de cousas interesantes. E outra parte do tempo invírtea en debater con todo aquel que se preste.

MAÑÁ:

Todo parece indicar que o futuro de María pasa por baleirar esa carpeta titulada “Proxectos”. Alí dentro hai máis paxaros ca no Avifauna de Outeiro de Rei. Viaxes, vocación fixa, un documental por rodar, dominio do esquí… O tempo falará.

A min só me queda dicir: Felices 15 e que sigas enchendo e baleirando a túa carpeta! Espero poder botar unha man…

Perfectamente podería cambiar ese "15" por un "16" e santas pascuas, pero non podo facelo porque a) daríalles a razón a aqueles que din que son crutre, b) sucumbiría unha vez máis ao poder da miña propia vagancia.

Felices 16, María. Creo recordar que non hai moito dixeches que o día do cumple non ten máis importancia, douche a razón. Pero teño claro que é un día que se presta moito á reflexión sobre todo o que pasou e o que pasará, e sei case con certeza que hoxe non vas poder evitar darlle voltas á cabeza.

Por se as voltas te marean, déixoche unha canción que me anima a pensar en todo o bo que me pasou, coa esperanza de que che produza a ti as mesmas sensacións.

E por se a canción non é quen de frea-lo mareo, aquí quedan unhas palabras que, malia non ser nada do outro mundo, poderían funcionar:

Aumentan as candeas, o tempo segue correndo e o camiño comeza a bifurcarse. Dá medo, si, pero dun xeito ou doutro sempre somos capaces de pasalo ben e de aprender moito, conseguindo que cada ano que pasa a colección das cousas boas sexa máis completa.

Misterio!

Tratando de aproveitar ao máximo o delicioso iogur de macedonia que estaba tomando como sobresmesa reparei nisto:

Por se non o ledes:

Fecha de caducidad: ver tapa

Prazo de validade: ver tampa

Sello de salubridad: ver fondo

Selo de salubridade: ver fondo

Conservar en frío: entre 1 y 8 ºC

Conservar no frío: entre 0 e 6 ºC

Alguén propón algunha explicación lóxica?

¡¡Felices 13, Eva!!

Benvida ó maravilloso mundo deso chamado "adolescencia".

Non esperes que che indique o camiño, telo que atopar ti mesma.

Brindo por todo o que che queda por ver no traxecto.

¡Saúde!

Verídico

E entón dixen:

"Estívenlles ensinando Historia ás miñas alumnas. Agora xa saben cando termina e cando acaba cada unhas das Idades"

Chocolate, fresa y nata...

Se vades ao apartado de "O blog" atoparedes unha explicación do por que empezamos Ollos dende cero. Un dos motivos é "porque os puntos de vista evolucionan".

Sen embargo, non todos. Fai algo máis dun ano (creo ata me atrevería a dicir que foi o 16 de xullo de 2009), nunha chamada online con Sandra, ela non paraba de tararear algo como "Oso panda, oso panda, dime por dónde andas, dime por dónde andas, por favoooor".

Ese día coñecín o grupo Papá Topo!. E non tardamos en adicarlles unha entrada no antigo Ollos no que vos amosabamos algunhas das súas cancións.

Daquela xa estaban en tratos con algunha discográfica, pero toda a súa música era feita por eles.

Un ano máis tarde, estes chavalines están en vías de facer un CD e con dous videoclips xa feitos, a cada cal máis orixinal (e digoo completamente en serio, son do mellorciño que vin).

E un ano máis tarde, sigo sen cambiar a miña opinión: molan.

Non podo evitar sentirme orgullosa deles (??).

Velaquí os dous videoclips:

O primeiro foi Oso panda. Chocante é dicir pouco.

E despois veu Lo que nos gusta del verano es poder tomar helado.

Despois de velo intentei aprender a coreografía do final... e non fun capaz...

¿Cal vos gusta máis?

Eu elixo Lo que nos gusta del verano espoder tomar helado!

Vagancia e Ataque Escampe

A vagancia perségueme e, lamentablemente, non sempre son máis rápida. Hoxe quería escribir unha entrada longa sobre calquera das cousas que manteñen ocupada a miña mente nestas noites de insomnio estival, pero veu ela e pilloume, e non houbo maneira.

"Hoxe non non escribo" pensei, mais a miña elefantada memoria advertiume que iso xa o pensara onte, antonte e o día anterior. Decidín escribir esta explicación para non sentirme tan vaga e, xa de paso, engandir unha recomendación musical:

Pra che falar de amor de Dobarro, por Ataque Escampe.

Máis Ataque Ecampe aquí e aquí. Botádelles unha orella, que nestes días de calor sentan de marabilla.

Unha frase suicida: Non me gusta o fútbol

Nunca me gustou.

Se o analizas fríamente, trátase de vintedous (¿?) tíos correndo detrás dunha pelota.

Cando o digo, acostuman a dicirme que é porque "non entendes", pois será que non entendo, logo.

Non me gusta xogar ó fútbol.

Non me gusta ver un partido na televisión, póñome demasiado nerviosa e pasoo mal, por non falar dos comentaristas, que me crispan.

O único que podo encontrar minimamente interesante é ver un partidillo entre amigos (e eu non me animaría a participar).

No noso país, este deporte sempre tivo máis importancia, pode que máis aínda dende a victoria na eurocopa de fai dous anos.

Hoxe o telexornal de Telecinco dedicou todo o tempo a La Roja, o cal por unha parte me parece xenial, porque estou farta de escoitar falar de coches espetados contra muros á hora da comida. O que non me parece tan ben son os calificativos como o de heroes, cando aos verdadeiros heroes (como poden ser os soldados que regresan de traballar na guerra, ou un home que salva a unha nena de ser atropelada) apenas se lles dedican cinco minutos.

Case non vin os partidos do mundial, de feito creo que non cheguei a ver ningún enteiro. Escoito ao meu arredor frases como "Neste partido non xogaron como eles saben" ás que non respondo, porque non sei se son verdade.

Durante estes días leváronse a cabo diversos ritos... dente o Pulpo Paul ata os chamanes de Perú. ¿E que contestan os xogadores a esto? Algo sorprendentemente lóxico: "Es un pulpo".

Vamos a deixarnos de tonterías supersticiosas. O partido de hoxe non se gañará polo que diga un pulpo ou se vamos todos os españois de vermello: o partido vaise gañar se os xogadores xogan como saben xogar.

Non me gusta o fútbol, sen embargo, hoxe vou ver o partido, creo.

Porque toca. Porque non é calquer partido. Porque tampouco ía ter outra opción.

A miña porra: ESPAÑA 2 - HOLANDA 1

De medo

É verán. Vai moitísima calor. E eu teño que pasar a selectividade.

O lugar do exame son As Termas, na zona dos cines, pero en lugar de cines, hai aulas interminables con moitos, moitos pupitres. Xunto ás mesas, hai mini-dragóns de lume que coidan de que non copies.

Eu estou a un par de mesas de Tania e á dereita de Sandra, con quen podo falar se non é para comentar algo do exame.

O exame é de bioloxía e matemáticas. Empezo a facelo e parece que a cousa vai ben.

Borrón

Dalgún estrano xeito, fágome amiga do mini-dragón que me custodia, e dun momento a outro atópome voando pola habitación.

Cando aterrizo, os exames comezan a arder e escóitase un "Ooooohhh/eeeehh" de queixa xeneral. Pero o profesor di que non pasa nada e reparte outros exames, esta vez, soamente de bioloxía e parece que me sae bastante ben.

Ao saír do exame falo con Tania:

-¿Que tal che foi?

-O de Bio ben... pero había algún exercicio no de mates que non me saia e...

-¿O que? ¿Como que de mates? ¿Pero non era soamente de bioloxía?

-¿Que dis? ¡Era de mates, bioloxía e inglés!

E entón empezo a desesperarme, porque non vou aprobar a selectividade, porque para periodismo piden unha nota moi alta e porque son unha parva que non mirou a outra cara do folio.

Pero de súpeto recordo algo, un invento maravilloso que se sacaron do bolsillo fai pouco: ¡os exames de subir nota!

E penso "ó mellor podo subir nota en música".

Entón comezo a buscar ao profesor que supervise ese exame, que se da a casualidade de que é o director da banda, e suplícolle de rodillas:

-Jose, por favor, por favor -case chorando- deixame facer o exame, por favor, que vou suspendeeeeer, por favooooor....

Pi, pi pi pi, pi pi pi.

E o meu amado espertador sácame dese terrible pesadelo.

Un dos meus últimos pesadelos. Outro día, se queredes, cóntovos o das babosas que saen do tellado e medran se comen portas, ou dos ranchos voadores.

Estou segura de que os pesadelos se forman a partir de situacións que viviches ó longo do día ou dos últimos días. Eu por exemplo asocio este pesadelo a que xusto ese día escoitara falar a alumnos da selectividade no instituto, a que fora o día anterior As Termas e quería ir ó cine, e a que vira un dragón no último trailer de Harry Potter.

Esperteime moi angustiada e co corazón baténdome fortemente contra o peito. O certo é que a selectividade e todo o que virá despois é un tema que me preocupa moito, máis polo que será e non polo como o farei.

Dende fai algo máis dun ano vexo que todo pasa demasiado rápido, e que non me da tempo a coller a cousas. E si, por que non dicilo: teño medo.

Medo de perderme cousas, de deixalas a medias ou sen facer. De cometer un erro que me condicione irremediablemente. Medo de elixir mal. Pero sen dúbida, ao que máis medo lle teño, é a perder.

Renacemos

Hoxe nace Ollos de cores 2.0. Todo o que cabería explicar na entrada de presentación está aquí e aquí, así que, sen máis, corto a cinta inaugural da versión mellorada deste blog bipersoal. E a publicar entradas se dixo!