Adeus, Ran

-Por favor, por favor, Ran... – suplicaban os rapaces, case chorando – … non marches, non…

-Veña, tranquilos todos. Non vos preocupedes, ¡se nuns meses volveremos estar xuntos! – intentaba animalos.

-Mentira… queda moito… ¡nove meses son demasiado tempo! – Insistía Lucía – Eu non quero que marches nunca.

- Mira, prometémosche que lavaremos os dentes todos os días, e repasaremos a táboa de multiplicar e comeremos todo o que haxa no prato. ¡Faremos caso de todo o que digan os papás! – intentou Ramón.

-Non pode ser. – cortou Ran – estanme esperando noutros sitios, non lles podo fallar.

-Pero… pero… - hipou un – pero … ¿Por que?

-Xa volo expliquei: son cousas do traballo. Ademais, non sei por que vos poñedes tan tristóns, ¡se en canto eu marche, virá Toño!

Ese comentario pareceu entristecer aínda máis aos rapaces, que a miraron cos ollos brillantes.

-Xa teño que marchar, o voo sae as 5:08. – anunciou – Portádevos ben mentres eu non estea, ¿dacordo? Xa veredes que ben o ides pasar con Toño, Erno e Vera.

Lucía sorbeu os mocos e dixo con voz tomada:

-¿Prometes que vas volver?

-Que si homiño, o 21 de xuño estarei aquí. Palabra. – dedicoulles un último sorriso entrou na porta de embarque.

E o verán marchou.

Cando o reloxo marchou as 5:09, ante os rapaces apareceu un home grande e de aspecto afable.

-Boas, son Toño.-presentouse o outono.

_____________________________________________________________________

Levo pensando esta entrada desde principios de agosto, por unhas cousas e outras, non me puxen con ela ata o de agora.

Rematou o verán. Rematou a troula, as tardes sen facer nada e o erguerse ás doce da mañá.

Destes tres meses quédome co aniversario, as tardes polo chanto e o malecón, os partidillos de fútbol nas que me metían tres ou catro goles mínimos, o concerto de Mika, as aceñas 2.0 e si, tamén cos ratos falando polo chat, aínda que só fora para dicir "abúrrome".

A canción que me soa na cabeza ao pensar no verán 10, é Lollipop e, como non, Os Piratas (... non gostamooos, dos mascatooos, pooorque baixan das alturas...).

O libro do verán é A praia dos afogados, de Domingo Villar.

O lugar... mm... Sarria/Vilasante/Castrelos.

A frase, "yo no soy marineerooo, soy un delfín!!!".

E o momento non entra neses tres meses, así que... deixoo o oco: _____.

Empezo o curso algo angustiada e cun baixón que, sorprendentemente, a medida que avanzan as clases, vai diminuindo.

Teño moitas cousas por facer nestes nove meses, o principal é non baixar as notas, tamén espero continuar ca revista (estreamos blog! pasádevos!!!) e poder ir visitar Andorra unha vez máis (profes! Eso depende de vós!!).

Pero tamén teño ganas de disfrutar o curso, de pasalo ben e de aproveitar o tempo.

¿Un propósito? - Estudar ó día.

En nove meses (270 días, en realidade), veremos en que quedou a cousa.

Pero non creo que faga falta esperar tanto se queredes saber máis das nosas andanzas polo Xograr. Decidimos contar no blog unha anécdota/frase diaria que marcara o noso día no instituto. A de hoxe, escollida por Sandra, é a seguinte:

-¿Onde está Eugenia?

-Cambiouse para música.

-¿Como o sabes?

-Non o sei, pero cruceime con ela e ía cunha flauta...

(os nomes empregados nas frases non serán os verdadeiros, por motivos obvios)

Todo por hoxe, ata loghiño!